De Bangla boys als groep (in 2 delen)

De Banglaboys als groep (deel 1)

Vooraf werd door een enkeling wel eens gevraagd hoe dat in die groepssamenstelling zou gaan.
Het is een tamelijk willekeurige groep van wat ouderen mannen. Er zijn geen uitgesproken overeenkomsten, mede door de leeftijd hebben al die mannen wel wat eigenaardigheden.
Nou dat gaat dus best goed. Er is saamhorigheid, maar ook gaan we soms ons eigen weg.
Niet zolang, maar vanwege de gescheiden dagdelen zien we elkaar soms 1 of 2 dagdelen niet. Het avondeten gebruiken we altijd gezamenlijk en de lunch is wisselend afhankelijk van ons programma. Dus na zo’n 10 dagen hebben we al heel wat meegemaakt. Er komen veel indrukken en gebeurtenissen op ons af.

We hebben vanaf november 1 x per maand aan voorbereidende gesprekken gedaan. Altijd op donderdag om 21.30, dus gezamenlijk een glas drinken waren we al aardig gewend. We wisten al aardig wat van Bangla voordat we gingen, maar dingen zijn toch anders als je ze zelf ervaart. De geuren (stank) hitte, stof, het eten, zoveel mensen en kinderen, zo vaak eten, rijst droge koekjes, soms schape-en geitenvlees. Daar kun je je niet echt op voorbereiden. Maar de mannen sloegen zich er dapper doorheen.
Na zo’n 4 fasen sta je aan het eind van de wereld in een hutjes met wat ijzeren potten en pannen, een gat in grond om te koken, wat groen in de tuin, wat loslopende kipjes, veel ongewassen kindjes, wat kleren en kleertjes op een houten rek.
Bij aankomst Dhaka, eerst de klimaat schok, die was fors voor mij, het was ook een paar dagen ongekend warm hier. Boven de 40 graden. Sinds 14 jaar was het niet zo warm geweest, Maar door chaotische verkeerdrukte kwam je in een verzorgd kantoor van de RDRS met veel fans en airco in slaapkamer. Het ligt wel in een stoffige vieze wijk met veel gebouwen van zo’n 5 a 7 etages, maar ziet het grootste gedeelte eruit van Dhaka.
Dan de tweede schok een 7 uur durende rit vanuit Dhaka naar het noorden. Na zo’n half uur ligt de stad achter je en kom je op het platteland. Veel geel-groene rijstvelden, veel palmachtige bomen met cocos en jackfruit. Veel kleine bamboe hutjes met wat omheining wat geiten,een koetje, eenden met jonkies, wat kippen met kuikens. Op dit moment veel jonge dieren. Alles loopt los rond, ook dus op de highway van Dhaka naar het noorden. Dat schiet niet echt op veel meer dan 45 km per uur halen we niet. Dat betekent dus dat 300 km zo’n 7 uur gaans.

De volgende schok is dan wel het thuiskomen bij de mensen in Lalmonirhat, al snel zoeken we wat mensen op waar ik thuis kan komen, zoals Rosjna & Mintu en Puspa & Redoy. Hoewel dat niet de armsten zijn is het naar hun huisjes ingaan weer een stapje verder. Maar we hebben nog steeds een veilige plek aan de school in een omheinde compound. Ook de gebouwen en hostels van de church of God zijn rustige en veilige plekken.

De laatste stap is dan naar de armste gebieden, zoals in de buurt van de rivier waar de mensen steeds weer hun bezit kwijt raken. Waar in de hutjes nauwelijks iets te vinden is. Vriendelijke mensen waarvan velen niets te doen hebben en de hele dag wat om hun hutjes heen lopen, wat keutelen en scharrelen. Dat is moeilijk te omschrijven maar als groep waren we het eens dat je zo geleidelijk in 4 stappen echt aan het einde van de wereld lijkt zijn. Het heeft ook wel iets van een historisch openlucht museum. Zelden elektriciteit geen auto’s wat riksla’s en fietsen en af en toe een bus. De rijstoogst is nu in volle gang. Met als gevolg dat de rijst er uit geslagen wordt en er gedroogd moet worden. Op veel stukken is de weg tientallen meters bezaaid met de rijstoogst. Het droogt lekker op zo’n verharde weg en die paar auto’s die erover rijden maakt niet uit. Dat is namelijk de enige plaats waar je dat kunt doe. Volgens Dr Zaki komt er 1x per maand een auto!

Bij thuiskomst ( in de school) hadden sommige weleens het idee of het echt dan wel gedroomd was. Figuurlijk hebben we op een plezierige manier elkaars hand kunnen vast houden. Dat kwam de saamhorigheid zeker ten goede


De Banglaboys als groep (deel 2)

Behalve gezamenlijk opdoen van allerlei indrukken, moeten er ook zaken gedaan worden. Met medewerkers van het revalidatiecentrum en over de projecten van Tapon.
We benoemden 1 geldman (natuurlijk Wouter), straatmuzikant en PR-man (Marcel), een professor en vlinderaar (Karel) en inspecteur / boegbeeld (Cees.) Hij is ook onze leider / lijder (redactionele noot).

In termen van efficiënte samenwerking is het een productieve groep.
Karel en Cees geven les, dat hebben ze nu al 1 hele dag en 2 x een halve dag gedaan, daarnaast geeft Karel elke ochtend een soort privéles aan de 2 artsen in opleiding. Hun kennis van Low-vision en hulpmiddelen is bedroevend. Cees wordt nogal geplaagd door leraren die zich niet aan hun woord houden. Voornemens en afspraken van voorgaande jaren zijn niet nagekomen. Zou dat deze keer beter gaan of is dit Bangla-cultuur?
Wouter is druk doende onze verzamelde fondsen uit te geven. Hij geeft het weg als een wat zure Sinterklaas, maar in zijn hart is hij blij dat hij van zijn geld afkomt. Er zijn zoveel noodzakelijke en begrijpelijke wensen, dat we dik geld tekort komen. Dus hoe geef ik ‘mijn’ geld zo goed mogelijk uit. Daar wordt bij de borrel nogal eens een stevige boom over opgezet. Hoe impulsief dan wel doordacht geef je hier je geld aan goede doelen weg.

Marcel werkt in principe met Wouter samen, maar gaat graag zijn eigen weg. Hij holt het liefst in zijn korte broek met spillebenen en zijn accordeon van de ene muzikale bijeenkomst naar de lessen die hij hier aan de muziekdocenten geeft. Daar groeit hij helemaal in, hij ziet dan volgens mij geen andere zaken. Het arme Bangla is zo rijk aan muziek dat Marcel helemaal nog niet klaar is met zijn klus en hij heeft nog maar 1 dag!
Overigens is hij de hele periode steeds 10-15 minuten tekort gekomen. Een uitje met Zaki, de dames van de keuken bij het ontbijt, bij het diner. Wat verstrooid mompelt hij iets als ... ‘ach ja, dat is waar ook…sorry hoor…’. Maar … we verwachten geen echte verandering.

Wouter kan zich laten meeslepen door de narigheid om hem heen. Zijn kritisch vermogen om het geld te beheren smelt dan als sneeuw voor de zon. Maar gaat helemaal in zijn kippenklus op. Hij onderhandelt met de opvolger van Tapon, zit vergaderingen voor, spreekt als een echte dominee gebeden uit.
Is soms onder de indruk van de vriendelijkheid van de Bangladese vrouwen. Helemaal onderste boven was hij van de een prachtige Bangladese danseres, een ware schoonheid, die de kinderen lesgeeft in Classical dance. Jammer genoeg heb ik haar niet zien optreden, maar de foto spreken voor zich.

Karel is natuurlijk helemaal in ban van vlinders en libellen. Als hij in een soort groen uniform, een tropenhoed (ook groen), een fotocamera met 300mm macrolens en een grote tas met fotospullen scharrelt, dan weet je niet wat je ziet. Een soort kruising tante Sidonia en een bushman met autistische trekken.

We mogen ons regelmatig introduceren (op grote ontvangsten, in kerken, bij Rotary op scholen), we hebben ondertussen wel 10-12 keer onszelf met een toespraakje mogen neerzetten. Belangrijke mensen moeten in Bangladesh lang achter een microfoon praten en dat doen ze dan vaak langdurig over niets. Wij hebben in de loop der tijd ons persoonlijk verhaal wel opgebouwd. De eerste keren was het nogal onverwachts voor de boys. Maar het zijn quick-learners, dus te pas en te onpas steken ze een persoonlijk aangepast verhaal af.
Het verhaal van Karel gaat regelmatig als volgt. God was zo goed om Bangladesh 124 vlindersoorten te schenken en in mijn Nederland maar 45 stuks, dat heeft met het klimaat en het aantal generaties per seizoen te maken. En helemaal via de vlinders en libellen komt hij dan uiteindelijk wel bij andere meer relevante zaken uit.

Karel is een rustige man die niet snel uit het lood te krijgen is, dus de ergernis die Cees zo nu en dan ervaart wordt door Karel rustig gerelativeerd. Iedereen beschouwt Karel hier als de professor dus allerlei mensen komen nu zijn mening vragen over oogzaken. De vrouw van Tapon, de hoofdredacteur van de krant e.d.

De Banglaboys hebben overigens ruim aandacht in de plaatselijke krant. Maar liefst 4 onduidelijke foto’s en 2 stukken en foto’s op de voor en achterpagina. Goede pr voor de blindenschool.

We zullen niet al teveel uit de school klappen, maar wie gelooft nu echt dat deze Banglaboys al 3 keer het volkslied met gespeelde overgave hebben staan zingen, onder begeleiding van de accordeon van Marcel?
1 Banglaboy heeft onverwacht op verzoek van Tapon een preek over Mozes afgestoken.
Een andere Banglaboy heeft al 2x hardop mogen bidden.
1 Banglaboy heeft via de Rotary een uitnodiging ontvangen om op de universiteit van Rangpur een dagdeel op de afdeling zoölogie door te brengen.
1 Banglaboy heeft grote spanningen kunnen vermijden doordat een kapot getrokken boek weer als nieuw gebonden en gekaft heeft.
2 Banglaboys hebben in hun oude kleren samen met 2 schoonmakers en een leraar, de hulpmiddelen kasten helemaal leeg getrokken en mopperend en prekend duidelijk gemaakt dat er geen nieuwe hulpmiddelen komen als dit niet vanaf nu anders gaat.
1 Banglaboy was een half uur zoek, omdat hij na een onbegrijpelijk Hindoe dienst even het spoor bijster was.
1 Banglaboy gaat steeds spontaan door de knieën als hij een kind tegen komt.
Alle Banglaboys hebben als groepsmascotte en aardige verpleegster benoemd, die hier intern is en alsmaar door rebbelt en zich te pas en onpas opwerpt als onze vertaalster, maar helaas worden wij van haar vertaling geen cent wijzer.

Zo zie je maar dat in een andere omgeving, hele andere eigenschappen naar boven komen!