Prof. Karel (deel 2)

Voor de grap vroegen we wel eens aan Karel, waar weet je nu meer vanaf: van vlinders of Low-vision zaken. Ik dacht het antwoord op die vraag wel te weten, maar daar ben ik sinds zondag ernstig over gaan twijfelen.

We kregen van een prof. in de zoölogie een uitnodiging gekregen om zijn afdeling te bezoeken. De man is lid van de Rotary en in het voorstel rondje aldaar, kwam Karel al aardig met vlinderverhalen voor de draad. We moesten toch op het hoofdkantoor in Rangpur zijn en omdat dit een fraai gebouw is, airco heef en opvallend goed eten, zijn we voor 2 dagen naar Rangpur gegaan. Slapen met airco, ‘ nachts niet zoveel insecten om je heen en wat meer Europees aangepast voedsel (chocolade pasta, gemberjam, warme melk in de koffie en macaroni schotel) maakt dit verblijf een genoegen.
Na dag 1, gingen we eerst naar de reproductie afdeling, waar ik met een warrige ontwerper, die er al 20 jaar zit, weer eens wat posters uitzoeken en meenemen. Veel over gezondheidszorg, eenvoudig, effectief en leerzaam. Posters zijn van belang omdat want hier kan 70 % niet schrijven en/of lezen.

Daarna bezochten we een fraai 18de eeuws paleis in Rangpur. Het was ooit mooi, maar het onderhoudt is (overal) zo bar slecht, dat het pijn aan je ogen doet. Het museum op de eerste verdieping met prachtige zwarte beelden uit de Hindoe religie, was wegens onduidelijke redenen gesloten. Dus eigenlijk kon je dus alleen maar naar de buitenkant van een vervallen palies kijken.
Daardoor waren we eerder dan gepland op de universiteit. Onze professor Hamidul Haque Montu was nergens te bekennen. Maar we mochten ons melden bij de principaal van de universiteit (de rector magnificus). Deze meneer was uiterst gewicht, zat achter een heel groot bureau wat hem aan 3 kanten omsloot. In een heel grote ruimte met wel 8 grote zitbanken veel oude luie stoelen, oude kasten met boeken. Dit soort bobo’s zijn omringt met minstens 3 vazallen, die niet veel anders doen dan bevestigen dat het klopt wat de grote baas zegt. Daarnaast zorgen ze voor drinken, doen zijn telefoontjes en schuiven zijn te grote bureaustoel op het luiste moment af en aan.
De Carmichael universiteit is in Bangla een beroemde universiteit, met status en gezag. Het was in 1916 opgericht naar het voorbeeld van het Engelse Oxford. Het in de verste verte lijkt het er wel wat op, maar zoals overal het onderhoudt is schrikbarend. Er zijn in zo’n 15 gebouwen waar diverse faculteiten in gehuisvest zijn en ook 8 verschrikkelijke gebouwen die hostels zijn. Voor de Hindoe studenten is er een apart gebouw, de moslim en christelijke kunnen wel in hetzelfde gebouw. Er lopen daar 22.000 studenten rond waarvan er 5000 in de hostels verblijven.

We werden door de grote baas met zijn gevolg naar de afdeling Zoologie gebracht. Op de eerste verdieping van een heel lang gebouw, met een open gang langs alle lokalen. Op de 200 meter langen gang gebeurde bijna alles. Daar zaten werkgroepen te vergaderen, daar werden tentamens afgetekend op voddige stukjes papier, ook stonden er microscopen op de gang waar gedetermineerd werd. Kortom een levendige, chaotische, smerige krioelende hoop mensen. Op die verdieping kwamen we weer bij een bobo die in een soort docentenkamer er een kleinere hofhouding op na hield. Daar weer het gebruikelijke ritueel: een glas water (wat we altijd om gezondheidsredenen laten staan) wat zoete en zoute koekjes en een soort knabbel chips die voor ons onaangenaam gekruid zijn, waar we dan net doen of we er wat van weg eten. En dan lang wachten voordat er een klein kopje mierzoete doorgekookte thee met melk komt. Die smaakt dan vaak wel lekker, na alle zoete en gekruide dingen.
Zo tegen 11.30 verscheen onze man professor Hamidul Haque Montu. De afspraak was wat verzet zo meldde hij, maar dat was al 3 gebeurt in de voorgaande dagen en in Bangla mag je altijd zonder afspraak overal naar binnen. Onze Montu sprak tegen zijn collega’s eervolle woorden over ons uit, hij was duidelijk wel trots dat hij deze belangrijke gasten binnen had weten te loodsen. We kregen een mooi certificaat uitgereikt en toen kwam het verzoek aan onze professor. …..of onze Karel bereid was zijn enorme kennis over vlinders en libellen te delen met de studenten van de faculteit, ze hadden een workshop georganiseerd waar studenten dan naar zijn inzichten konden luisteren… Karel is doorgaans niet nerveus te krijgen en de rust zelve, maar dit overviel hem toch duidelijk, hij begon wat nerveus te snuiven en bood uiteindelijk aan dat hij waarschijnlijk wel 5 – 10 minuten wat zou kunnen vertellen, nou vulde ik aan Karel kennende wordt het vast wel 20 minuten. Karel ging onmiddellijk wat aantekeningen maken want we hadden nog 20 minuten. Met wat steekwoorden op een A-4tje handgeschreven ging hij de collegezaal in.
Daar waren tot onze verbazing ongeveer 70 zoölogie studenten aanwezig waren. Niks workshop gewoon college en luisteren. Eerst naar de toespraken die ons weer erg belangrijk maakten en hoe belangrijk deze dag in de geschiedenis van het Carmichael college was, omdat prof Karrel Defies bereid was zijn onmetelijke kennis met ons te delen.

Maar ook mijn mond viel enigszins open van verbazing.
Karel start met een uitleg dat Nederland veel noordelijker ligt met een schets op een zwart schoolbord met een wit krijtje, daarom veel kouder is met als gevolg dat er bij ons veel andere soorten vlinders in de zomer rond vliegen dan hier. Aan de hand van een lade opgeprikte vlinders van de faculteit licht hij zijn verhaal visueel toe. Ze kijken hem ongelovig aan als hij vertelt dat het in afgelopen winter ’s nachts een periode minus -10 graden was.
Dat ze in dit land boffen met zoveel soorten vlinders vaak drie generaties per jaar.
Ook was er interessant onderdeel over het economisch belang van de vlinder. De vlinder en libel als parameter voor de kwaliteit van de natuur. Over het fotograferen van die beestjes.
Kortom hij is bijna 50 minuten aan het woord geweest, kreeg applaus en ja echt waar hij heeft wel zo’n 20 handtekeningen staan uitdelen. En na afloop moest hij wel zo’n 15 keer op de foto, want ook hier hebben veel studenten ook een mobieltjes met foto functie.
Karel genoot er best van, maar hij had ook zo’n uitstraling van what’s all the fuzz about.

Maar ik weet nu niet meer waar Karel expert in is.